“Seinfeld”, een “serie over niets” of de opkomst van antihelden

Lees de eerste recensies van Seinfeld In de Franse pers (waaronder Le Monde ) is het duidelijk in hoeverre Frankrijk destijds nog een zwakke cultuur van televisieseries had, en met name sitcoms. Wanneer de meest toegeeflijke kijkers de afwisseling tussen de scènes die in de comedyclub zijn gefilmd en de andere scènes niet goed begrijpen, zien de meest strenge kijkers het slechts als een flauwe kopie van Dream On – zonder te beseffen dat Dream On in feite een jaar na Seinfeld is.

Ter verdediging van de zenders: het duurde tot 1993 voordat de serie in Frankrijk werd uitgezonden, eerst op Canal Jimmy en vervolgens op Canal+. Ter verdediging van de zenders: zelfs Amerikaanse critici waren destijds verrast door de toon en humor , "te Joods, te New Yorks" (aldus de toenmalige programmadirecteur van NBC) van de serie, ontwikkeld door Jerry Seinfeld en Larry David, twee cabaretiers uit de stand-upcomedy- en late-nightshowscene .

Het zal Seinfeld een paar jaar kosten, gelanceerd op 5 juli 1989, Voor Het vond zijn publiek, zonder dat iemand bij NBC zich zorgen maakte – het was een ander tijdperk – maar eenmaal gelanceerd, bereikte de raket de sterren. Op 14 mei 1998 trok de laatste aflevering van de serie 76 miljoen livekijkers (waaronder een paar duizend op Times Square). Vijf jaar later trok de laatste aflevering van Friends "slechts" 52 miljoen kijkers.

Niet slecht voor een "serie over niets", een misinterpretatie die de definitie is geworden van een serie die bij de lancering geen enkele gelijkenis vertoonde met de populaire familiesitcoms uit de jaren 80. De term verscheen pas in het vierde seizoen van Seinfeld , net toen de kijkcijfers omhoogschoten, alsof de serie zich toen al bewust werd van zijn vreemdheid. In zijn meest meta-verhaallijn laat Seinfeld zien hoe Jerry en George proberen NBC een "serie over niets"-project te verkopen. Publiek en critici vervolgens deze fictieve serie verward met wat Seinfeld daadwerkelijk laat zien: vier personages in alledaagse, banale situaties, zonder begin of einde, in een restaurant, in de rij bij de bioscoop, op het vliegveld, in de metro... Met één ding gemeen: hoe lager de inzet, hoe beter de serie.

Je hebt nog 66,86% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.